مکزیکو سیتی و بوگوتا به دلیل خشکسالی، زیرساخت‌های قدیمی، مدیریت ضعیف آب و تغییرات اقلیمی با کمبود شدید آب مواجه هستند.
از بین رفتن اطمینان به حاکمان در سراسر جهان، متقاعد کردن ساکنان در مورد شدت بحران و نیاز به کاهش داوطلبانه آب را دشوار می‌کند.
رهبران اقتدارگرا به دلیل نیاز به حفظ قدرت و اجتناب از کاهش بزرگ در استانداردهای زندگی، ممکن است نتوانند به طور موثر به تغییرات افلیمی و کاهش منابع رسیدگی کنند.
«روز صفر» هرگز به کیپ‌تاون (Cape Town)، در آفریقای جنوبی نرسید. روز صفر نامی بود که مقامات کیپ تاون به روزی در سال ۲۰۱۸ داده بودند که مجبور شدند جریان آب را به بیشتر شیرهای شهر به دلیل کمبود منابع آب ببندند – منابعی که در پی خشکسالی شدید سه ساله به شدت کم شده بود. روز صفر به دو دلیل هرگز از راه نرسید: اول این که مقامات، ساکنان کیپ تاون را به نصف کردن مصرف آب متقاعد کردند و دوم اینکه بارندگی‌ها بالاخره چند ماه بعد دوباره از سر گرفته شد. (روز صفر (Day Zero) به نقطه بحرانی اشاره دارد که در آن پیش‌بینی می‌شود منابع آب یک شهر تقریباً به طور کامل تخلیه شود و جوامع در بحران باشند.)
اکنون مکزیکو سیتی و بوگوتا هر دو با روز صفر احتمالی خود روبرو هستند. خشکسالی، زیرساخت‌های قدیمی، مدیریت ضعیف آب و تغییرات اقلیمی منجر به کاهش خطرناک منابع آب شده است. اما ممکن است متقاعد کردن ساکنان دو شهر مبنی بر واقعی بودن مشکل و اینکه آنها باید به اظهارات مقامات شهر خود اعتماد کنند، چندان آسان نباشد.
مدیریت شهری در کیپ‌تاون به طور کلی از اطمینان شهروندان خود برخوردار است که با تلاش‌های داوطلبانه گسترده برای کاهش مصرف آب گرد هم آمدند. نه مکزیکوسیتی و نه بوگوتا از چنین اعتباری برخوردار نیستند.
ساکنان هر دو شهر ممکن است به سادگی دست خود را روی دست بگذارند و به باران امیدوار باشند. اما اگر چنین کاری انجام دهند و باران نیاید، روز صفر فرا خواهد رسید.
و این حکایت از شکست اطمینان به طبقات حاکم در همه جا دارد. در مواجهه با بحران‌های ناگهانی فزاینده بدون وجود پاسخ‌های آسان یا راه‌حل‌های موقت، دولت و کسب‌وکارها، با چالش‌های بی‌سابقه‌ای مواجه خواهند شد که نیازمند حداکثر انعطاف پذیری و شجاعت گفتن و انجام دادن کارهایی هستند که مردم دوست ندارند.
در این محیط، عجیب نیست که برخی از رای دهندگان، اقتدارگرایان را برای حکومت بر خود انتخاب می‌کنند – حتی اگر آن رأی دهندگان دقیقاً دلیل آن را ندانند. به عقیده آنها: «حداقل این افراد کاری انجام می‌دهند.»
اما، البته، تغییر به خودی خود همیشه خوب نیست و رهبران اقتدارگرا تا به امروز نیازی به رسیدگی به تغییرات اقلیمی و کاهش منابع نداشته‌اند. نمی‌توان این مسئله را برای آینده محتمل دانست چرا که بحران‌های بیشتری باید به هم می‌پیوندند تا چند بحران بزرگ را تشکیل دهند. اقتدارگراها با جلوگیری از شورش مردمی که بر آنها حکومت می‌کنند، در قدرت باقی می‌مانند و آن اقتدارگرایان اگر به طور مداوم کاهش‌های زیادی در استاندارد زندگی اعمال کنند – که نه تنها در میان مردم عمومی، بلکه به طور خاص در بین کسب و کارها نیز محبوبیت ندارد – نمی‌توانند قدرت را برای مدت طولانی حفظ کنند. منافعی که قدرت استبدادی تا حد زیادی بر آنها تکیه دارد.
به گفته منابع، تلاش‌های داوطلبانه برای کاهش مصرف آب در مکزیکو سیتی و بوگوتا موفق نخواهد شد و کاهش اجباری در راه است. این مسئله احتمالاً تنها اطمینان به رهبران هر دو شهر را تضعیف می‌کند، به خصوص اگر کاهش‌ها به گونه‌ای انجام شود که ناعادلانه به نظر برسد.
اشکال حکومت دموکراتیک ما در سراسر جهان و در عصر گسترش منابع از جمله آب رشد کردند. انتخاب شدن همیشه با وعده “بیشتر” و “بهتر” حاصل شده است. عصری که ما در حال حرکت به آن هستیم به موضوعات مختلفی نیاز دارد که می تواند رای دهندگان را متقاعد کند که “کیفیت، بهتر از کمیت است.” برای موفقیت در این مسئله، به سیاستمداران بسیار باهوش نیاز است.
منبع: oilprice
