آشنایی با اعضای FOMC و فدرال رزرو

کمیته بازار آزاد یا FOMC  وظیفه تعیین سیاست‌های پولی سیستم رزروی فدرال را بر عهده دارد. این کمیته شامل هفت عضو هیئت مدیره فدرال رزرو و دوازده رئیس بانک‌های فدرال رزرو منطقه‌ای است که از این دوازده نفر تنها پنج نفر در هر سال حق رای دارند. رئیس فدرال رزرو نیویورک به صورت دائمی حق رای دارد و چهار نفر دیگر به صورت دوره‌ای از بین ۱۱ رئیس سیستم رزروی فدرال دیگر انتخاب می‌شوند. ۱۱ عضو سیستم رزروی فدرال منطقه‌ای به صورت چرخشی هر سال با یکدیگر تعویض می‌شوند. فدرال رزروهایی که حق رای‌ آنها با یکدیگر تعویض می‌شوند به قرار زیر است:

• کلیولند و شیکاگو
• فیلادلفیا، ریچموند و بوستون
• دالاس، سنت لوئیس و آتلانتا
• مینیاپولیس، سان فرانسیسکو و کانزاس سیتی

حق رای‌ها در سال‌های آتی نیز به صورت زیر است:

این کمیته معمولاً هر سال هشت جلسه برگزار می‌کند. در کنار آن هشت بار دیگر نیز جلسات تلفنی تشکیل می‌شود. با این حال، اعضا می‌توانند در صورت نیاز جلسات بیشتری برگزار کنند.

تاریخچه و تحول ساختار فدرال رزرو

سیستم فدرال رزرو در سال ۱۹۱۳ تأسیس شد تا به عنوان بانک مرکزی ایالات متحده عمل کند و پایداری مالی را در کشور تأمین کند. این سیستم به دنبال بحران‌های مالی مکرر در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم ایجاد شد، که نیاز به یک نهاد مرکزی برای مدیریت و نظارت بر سیستم بانکی کشور را آشکار کرد. قانون فدرال رزرو، که توسط کنگره تصویب شد، چهارچوب قانونی و ساختاری فدرال رزرو را تعیین کرد.

در طول سال‌ها، ساختار فدرال رزرو تغییرات زیادی را تجربه کرده است. در ابتدا، این سیستم شامل دوازده بانک منطقه‌ای بود که هر یک مسئولیت نظارت بر بانک‌های تجاری منطقه خود را داشتند. هر بانک منطقه‌ای توسط یک هیئت مدیره محلی اداره می‌شد که نمایندگان بخش‌های مختلف اقتصادی بودند. این ساختار به فدرال رزرو اجازه می‌داد تا به نیازهای مختلف اقتصادی در سراسر کشور پاسخ دهد.

در دهه‌های بعدی، نقش و وظایف فدرال رزرو گسترش یافت. در دهه ۱۹۳۰ و به دنبال رکود بزرگ، وظایف فدرال رزرو برای نظارت بر بانک‌ها و تنظیم بازارهای مالی تقویت شد. قانون بانکداری سال ۱۹۳۳ و ۱۹۳۵ تغییراتی را در ساختار و عملکرد فدرال رزرو اعمال کرد، که شامل افزایش استقلال فدرال رزرو از دولت فدرال و ایجاد کمیته بازار آزاد فدرال (FOMC) بود که مسئولیت سیاست‌های پولی را بر عهده گرفت.

در دهه‌های اخیر، فدرال رزرو با چالش‌های جدیدی مانند جهانی‌شدن بازارهای مالی، بحران‌های مالی بین‌المللی و تحولات فناوری روبرو شده است. این تحولات نیاز به اصلاحات و به‌روزرسانی در ساختار و سیاست‌های فدرال رزرو را ایجاد کرده است. به عنوان مثال، بحران مالی ۲۰۰۸ منجر به تصویب قانون داد-فرانک شد که تغییرات مهمی در نظارت بر بانک‌ها و مدیریت ریسک‌های مالی ایجاد کرد.

نحوه انتخاب اعضای FOMC

کمیته بازار آزاد فدرال (FOMC) متشکل از دوازده عضو است که از میان اعضای هیئت مدیره فدرال رزرو و رؤسای بانک‌های فدرال رزرو منطقه‌ای انتخاب می‌شوند. هیئت مدیره فدرال رزرو شامل هفت عضو است که توسط رئیس‌جمهور ایالات متحده انتخاب و توسط سنا تأیید می‌شوند. این اعضا به مدت ۱۴ سال خدمت می‌کنند، مگر اینکه پیش از اتمام دوره استعفا دهند یا برکنار شوند.

رؤسای بانک‌های فدرال رزرو منطقه‌ای به‌صورت سالانه توسط هیئت‌مدیره بانک‌های منطقه‌ای انتخاب می‌شوند. رؤسای چهار بانک منطقه‌ای به‌طور دائم در FOMC خدمت می‌کنند، در حالی که رؤسای باقی بانک‌های منطقه‌ای به‌صورت چرخشی عضو FOMC می‌شوند. هر سال، یک رئیس بانک منطقه‌ای جایگزین رئیس دیگری می‌شود تا توازن میان بانک‌های منطقه‌ای حفظ شود.

رئیس فدرال رزرو و معاون وی نیز اعضای دائمی FOMC هستند و نقش مهمی در سیاست‌گذاری‌های پولی دارند. رئیس فدرال رزرو توسط رئیس‌جمهور ایالات متحده برای یک دوره چهار ساله انتخاب می‌شود که این انتخاب نیز باید توسط سنا تأیید شود. رئیس فدرال رزرو معمولاً نقش رهبری و هماهنگی میان اعضای FOMC را بر عهده دارد.

این ترکیب متنوع از اعضا تضمین می‌کند که تصمیمات پولی با توجه به نیازها و شرایط مختلف اقتصادی سراسر ایالات متحده گرفته می‌شوند. هر عضو دارای یک رأی است و تصمیمات FOMC بر اساس اکثریت آرا اتخاذ می‌شود.

نقش و وظایف هیئت مدیره فدرال رزرو

هیئت مدیره فدرال رزرو، نقش اصلی در سیاست‌گذاری‌های پولی و نظارت بر سیستم بانکی ایالات متحده دارد. این هیئت متشکل از هفت عضو است که توسط رئیس‌جمهور منصوب و توسط سنا تأیید می‌شوند. اعضای هیئت به‌صورت تمام‌وقت خدمت می‌کنند و مسئولیت‌های گسترده‌ای در نظارت بر عملیات فدرال رزرو و سیستم بانکی دارند.

یکی از وظایف اصلی هیئت مدیره، تعیین نرخ بهره بانکی است که تأثیر مستقیمی بر اقتصاد کشور دارد. نرخ بهره تعیین شده توسط فدرال رزرو، نرخ‌های بهره وام‌ها و سپرده‌های بانکی را تحت تأثیر قرار می‌دهد و به این ترتیب می‌تواند تورم، بیکاری و رشد اقتصادی را کنترل کند.

هیئت مدیره فدرال رزرو همچنین مسئول تنظیم مقررات بانکی و نظارت بر بانک‌های تجاری است. این نظارت شامل بررسی سلامت مالی بانک‌ها، اطمینان از رعایت قوانین و مقررات مالی و جلوگیری از ریسک‌های مالی است که می‌توانند به بحران‌های اقتصادی منجر شوند.

علاوه بر این، هیئت مدیره فدرال رزرو مسئول ارائه تحلیل‌ها و گزارش‌های اقتصادی به کنگره و عموم مردم است. این گزارش‌ها شامل پیش‌بینی‌های اقتصادی، تحلیل‌های بازارهای مالی و توصیه‌های سیاستی است که به تصمیم‌گیران کمک می‌کند تا درک بهتری از وضعیت اقتصادی کشور داشته باشند و تصمیمات مناسبی اتخاذ کنند.

سیاست‌های پولی و ابزارهای FOMC

کمیته بازار آزاد فدرال (FOMC) نقش مهمی در تعیین و اجرای سیاست‌های پولی ایالات متحده دارد. سیاست‌های پولی شامل اقدامات و تصمیماتی است که توسط بانک مرکزی برای کنترل عرضه پول و نرخ‌های بهره اتخاذ می‌شود، که هدف اصلی آن تضمین ثبات قیمت‌ها و به حداکثر رساندن اشتغال است. FOMC با استفاده از ابزارهای مختلفی به این اهداف دست می‌یابد.

یکی از مهم‌ترین ابزارهای FOMC تعیین نرخ بهره بانکی است. این نرخ تعیین‌کننده هزینه وام‌گیری برای بانک‌ها و به‌تبع آن برای کسب‌وکارها و مصرف‌کنندگان است. تغییرات در نرخ بهره می‌تواند تأثیر زیادی بر تورم، اشتغال و رشد اقتصادی داشته باشد. به عنوان مثال، کاهش نرخ بهره می‌تواند هزینه وام‌ها را کاهش داده و تقاضا را افزایش دهد، در حالی که افزایش نرخ بهره می‌تواند تورم را کنترل کند.

ابزار دیگر FOMC عملیات بازار باز است که شامل خرید و فروش اوراق بهادار دولتی در بازارهای مالی است. خرید اوراق بهادار توسط فدرال رزرو می‌تواند نقدینگی را در سیستم بانکی افزایش دهد و نرخ بهره را کاهش دهد، در حالی که فروش اوراق بهادار می‌تواند نقدینگی را کاهش داده و نرخ بهره را افزایش دهد. این عملیات به فدرال رزرو امکان می‌دهد تا به سرعت به تغییرات اقتصادی واکنش نشان دهد.

FOMC همچنین از ابزارهای دیگری مانند تنظیم نرخ تنزیل (نرخ بهره‌ای که فدرال رزرو برای وام‌دادن به بانک‌ها تعیین می‌کند) و تنظیم نسبت ذخایر قانونی (نسبت ذخایر نقدی که بانک‌ها باید نزد فدرال رزرو نگهداری کنند) استفاده می‌کند. این ابزارها به فدرال رزرو کمک می‌کنند تا کنترل دقیقی بر عرضه پول و نقدینگی در سیستم بانکی داشته باشد.

در سال‌های اخیر، FOMC از سیاست‌های غیرسنتی مانند تسهیل کمی (Quantitative Easing) نیز استفاده کرده است. در این سیاست، فدرال رزرو اوراق بهادار بلندمدت را به میزان زیادی خریداری می‌کند تا نرخ بهره بلندمدت را کاهش دهد و نقدینگی را در اقتصاد افزایش دهد. این سیاست‌ها به ویژه در پاسخ به بحران مالی ۲۰۰۸ و همه‌گیری COVID-19 مورد استفاده قرار گرفتند.

✔️  بیشتر بخوانید: سیاست پولی بانک مرکزی چیست؟

نقش بانک‌های منطقه‌ای فدرال رزرو

سیستم فدرال رزرو شامل دوازده بانک منطقه‌ای است که هر یک مسئولیت نظارت و تنظیم سیستم بانکی در منطقه خود را دارند. این بانک‌ها نقش مهمی در اجرای سیاست‌های فدرال رزرو و تأمین نقدینگی به بانک‌های تجاری و جامعه‌های محلی ایفا می‌کنند. هر بانک منطقه‌ای توسط یک هیئت مدیره محلی اداره می‌شود که شامل نمایندگان بخش‌های مختلف اقتصادی مانند کسب‌وکارها، بانک‌ها و جامعه است.

یکی از وظایف اصلی بانک‌های منطقه‌ای فدرال رزرو ارائه خدمات مالی به بانک‌های تجاری و مؤسسات مالی در منطقه خود است. این خدمات شامل نگهداری حساب‌های ذخیره، ارائه وام‌های اضطراری و تسهیل پرداخت‌های بین‌بانکی است. بانک‌های منطقه‌ای همچنین نقش مهمی در اجرای عملیات بازار باز و دیگر سیاست‌های پولی FOMC ایفا می‌کنند.

بانک‌های منطقه‌ای فدرال رزرو نقش مهمی در جمع‌آوری و تحلیل داده‌های اقتصادی نیز دارند. این بانک‌ها با تحلیل شرایط اقتصادی منطقه‌ای و ارائه گزارش‌های اقتصادی به FOMC و هیئت مدیره فدرال رزرو کمک می‌کنند تا تصمیمات پولی دقیق‌تری اتخاذ شود. این داده‌ها شامل اطلاعاتی درباره نرخ بیکاری، رشد اقتصادی، تورم و دیگر شاخص‌های اقتصادی است.

بانک‌های منطقه‌ای فدرال رزرو همچنین مسئولیت نظارت بر بانک‌های تجاری و مؤسسات مالی در منطقه خود را دارند. این نظارت شامل بررسی سلامت مالی بانک‌ها، اطمینان از رعایت قوانین و مقررات بانکی و مدیریت ریسک‌های مالی است. بانک‌های منطقه‌ای به عنوان نمایندگان فدرال رزرو در منطقه‌های مختلف عمل می‌کنند و نقش مهمی در حفظ ثبات و اعتماد به سیستم بانکی دارند.

علاوه بر این، بانک‌های منطقه‌ای فدرال رزرو در ارائه آموزش‌ها و خدمات به جامعه‌های محلی نقش دارند. این بانک‌ها برنامه‌های آموزشی در زمینه‌های مالی، بانکداری و اقتصاد ارائه می‌دهند و به کسب‌وکارها و افراد کمک می‌کنند تا درک بهتری از مسائل مالی داشته باشند. این فعالیت‌ها به تقویت روابط فدرال رزرو با جامعه‌های محلی و افزایش آگاهی عمومی از نقش و وظایف فدرال رزرو کمک می‌کند.

جهت‌گیری سیاست‌پولی اعضای فدرال‌رزرو

سیاست‌پولی اعضای فدرال‌رزرو می‌تواند به دو دسته کلی تقسیم شود: هاوکیش (Hawkish) و داویش (Dovish).

هاوکیش به اعضایی اطلاق می‌شود که به کنترل تورم اهمیت بیشتری می‌دهند و معمولاً طرفدار افزایش نرخ بهره هستند تا از فشارهای تورمی جلوگیری کنند. این اعضا معمولاً در شرایط اقتصادی قوی، تمایل به سیاست‌های پولی انقباضی دارند.

داویش به اعضایی گفته می‌شود که تمرکز بیشتری بر افزایش اشتغال و رشد اقتصادی دارند و تمایل دارند نرخ بهره را پایین نگه دارند تا از رکود اقتصادی جلوگیری کنند. این اعضا در شرایط اقتصادی ضعیف معمولاً به سیاست‌های پولی انبساطی علاقه‌مندند.

اهمیت دانستن تمایلات سیاست‌پولی اعضا

دانستن تمایلات سیاست‌پولی اعضای FOMC اهمیت زیادی دارد زیرا تصمیمات آنها مستقیماً بر نرخ‌های بهره، تورم، و شرایط اقتصادی تأثیر می‌گذارد. سرمایه‌گذاران، تحلیلگران و سیاست‌گذاران از این اطلاعات برای پیش‌بینی حرکت‌های بازار و تصمیمات اقتصادی استفاده می‌کنند.

در تصویر زیر طیفی از جهت‌گیری سیاست پولی اعضای کمیته بازار آزاد فدرال و روسای بانک‌های مرکزی را به همراه تغییرات اعضای رأی دهنده تا سال ۲۰۲۶ مشاهده می‌کنید.

✔️  بیشتر بخوانید: هاوکیش و داویش؛ اثر جهت‌گیری‌های سیاست پولی بر فارکس چگونه است؟

سخن پایانی

درک عمیق از ساختار و وظایف کمیته بازار آزاد فدرال رزرو (FOMC) و هیئت مدیره فدرال رزرو، برای تحلیل‌گران و سرمایه‌گذاران ضروری است. این نهادها با تصمیم‌گیری‌های خود نقش بسیار مهمی در تعیین سیاست‌های پولی و اقتصادی ایفا می‌کنند. آشنایی با نحوه انتخاب اعضا و وظایف آن‌ها، به تحلیل دقیق‌تر و پیش‌بینی بهتر شرایط بازار کمک می‌کند.

سیاست‌های پولی FOMC و هیئت مدیره فدرال رزرو، مستقیماً بر نرخ بهره، تورم، و شرایط اقتصادی تأثیر می‌گذارند. بنابراین، توجه به جهت‌گیری‌ها و تمایلات اعضای این نهادها، به ویژه تفاوت‌های بین دیدگاه‌های هاوکیش و داویش، برای تصمیم‌گیری‌های مالی و سرمایه‌گذاری بسیار حیاتی است.

سؤالات متداول